Ja… ja… ja… hop… hop… hop.
Duffy springt op en neer. Zijn pootjes tegelijk in de lucht en roze tong uit zijn bekje. Met grote, blauwe ogen fonkelend in de zon.

Vandaag is hij bij zijn nieuwe thuis aangekomen. De boerderij van boer Pip! Boer Pip heeft een boerderij met schapen. Een paar kippen en geiten. En daar paste Duffy volgens hem precies bij. Om te op te passen op de schapen en zijn land.

Duffy, blij dat hij zomaar vrij mag wandelen op de boerderij, loopt vrolijk rond op zoek naar vriendjes. Met vriendjes is hij vast minder alleen, denkt Duffy blij. 

Hij gluurt naar de geiten in de wei. Maar, deze negeren hem helemaal. Ze hebben het te druk met gras eten en over het houten klimrek klimmen.

"Niks aan", denkt Duffy. En hij gaat verder op onderzoek uit. "Hm, waar zullen er vrienden zijn?"

Als hij de hoek omloopt blijft hij verrukt stil staan. Daar! Dat zou wel eens een nieuwe vriend kunnen zijn, denkt Duffy blij!

Voor hem loopt een wit kippetje heen en weer. Ze trekt zich niks aan van de springende puppy.

Plots stopt het kippetje. Ze steekt haar snavel naar hem uit.
Duffy houdt abrupt op met springen. Blij dat ze hem eindelijk aankijkt. Hij stapt voorzichtig dichterbij. Langzaam beweegt hij zijn snuit naar haar toe... tot hij vlak voor haar staat. Snuit tegen snavel.

“Pok!” Haar snavel tikt  op zijn neus.
“Auw!” roept Duffy, terwijl hij geschrokken achteruit springt.

Het kippetje ploft op haar donzige achterste en begint te tokkelen van plezier.
“Tók tok tok tok! Daar heb ik je!” schatert ze luid. 

Duffy kijkt beteuterd en wrijft met zijn pootjes over zijn zere snuit.
“Tok tok tok,” tokkelt het kippetje vrolijk verder. “Heb je nooit gehoord dat kippen kunnen pikken?”

Duffy, nu wat bekomen van de schrik, schudt zijn vacht uit en maakt zich zo groot als een huskypuppy kan.
Hij stapt stoer op haar af.

“Grrrrr!” gromt hij, zo hard hij kan. “Heb jij niet gehoord dat husky’s héél hard kunnen rennen?”

“Tok tok tok!” tokkelt het kippetje, nog steeds van het lachen.

Duffy kijkt haar boos aan.
“Jaha!” blaft hij. “Ik zou maar héél snel wegrennen als ik jou was. Ik kan wel tien kippen pakken als ik wil!”

Het kippetje draait zich om en steekt haar donzige achterwerk naar hem uit.
“Tok tok tok!” roept ze vrolijk.

Duffy springt op – hop hop hop – happend en dartelend om haar heen. Het kippetje valt weer lachend op haar achterste.
“Jij kunt mij niet bijhouden, lief hondje.”

Duffy maakt zich nog één keer groot. “O jawel hoor,” zegt hij zo dreigend als hij kan.

Het kippetje komt dichterbij, haar snaveltje vlak voor zijn neus. En... “Pok!” Weer boven op zijn snuit.

Voordat Duffy iets kan doen, draait ze zich vliegensvlug om en zet het op een rennen.

Duffy, nog in de war, zet zijn pootjes schrap – zoals alleen een husky dat kan – en spurt achter haar aan. Zijn dikke, glanzende vacht wappert in de zon, terwijl hij steeds dichterbij komt.

Bijna! Bijna heeft hij haar te pakken! Hij kon haar veren al ruiken.
“Ik heb je! Ik heb je!” roept hij blij.

Maar net voordat hij haar met zijn tanden kan raken... is ze weg! Alsof ze is weggetoverd.

Duffy komt tot stilstand in een wolk van stof. Hij ziet even helemaal niets.
Waar is ze nou gebleven? Hij had haar toch bijna! Hoe kan ze zomaar ineens weg zijn?

“Tok tok tok!” klinkt het plotseling boven hem.
En... Plof. Duffy voelt hoe het kippetje op zijn rug landt en luid begint te tokkelen van plezier.

Duffy kijkt snel om en ziet het kippetje zitten. Midden op zijn rug. “Tok tok tok!”, klinkt het weer. Duffy kijkt beteuterd en begint hard te blaffen en op en neer te springen. 

Het kippetje springt snel van zijn rug en hupt, al tokkelend, op en neer van plezier. Had ze hem daar toch even te pakken gehad! 

Duffy rolt op zijn rug en trappelt met zijn pootjes in de lucht. Springt weer op en rent achter het kippetje aan. 

Zal hij dan toch zijn eerste vriendin gevonden hebben?

EINDE

Wat vind jij van dit verhaal? Of wil jij dat ik een kinderverhaal schrijf over jouw onderwerp? 

Laat het me hieronder weten!